Κείμενα για την Ψυχική Υγεία & την Ύπαρξη > ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΛΛΗΝΑ ΖΩΓΡΑΦΟ

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΛΛΗΝΑ ΖΩΓΡΑΦΟ

ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Πόσο στα’ αλήθεια δύσκολη μα κι ανώφελη είναι νομίζω η προσπάθεια να εξηγήσεις αυτά που ζωγράφισες. Το μόνο ίσως που θα βοηθούσε… είναι να κάνουν γνωστά… μερικά πράγματα για τη ζωή και τα βιώματα του δημιουργού.  Λένε οι άνθρωποι πως τα βιώματα και οι μνήμες της παιδικής ηλικίας δένονται τόσο πολύ με το άτομο, έτσι που γίνονται η σκιά του. Ακόμη λένε πως οι μνήμες αυτές θα τον ακολουθούν σε όλη του τη ζωή. Γεννήθηκα το 1930. Στα δέκα μου χρόνια ήρθε ο πόλεμος. Βομβαρδισμοί, χαλάσματα, εκτελέσεις πείνα και θάνατος, σημάδευαν από παντού τους ανθρώπους. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή που ακόμη και σήμερα πιάνω την καρδιά μου να χτυπά όπως τότε, στο πέρασμα ενός αεροπλάνου, στα βήματα μιας μπότας ή στο αντίκρισμα ενός κράνους. Το να κάνεις οποιαδήποτε προσπάθεια για να ξεχάσεις, δεν είναι και τόσο εύκολο. Μα κι αν για λίγο το κατορθώσεις έρχονται πάλι από παντού, με περισσότερη αγριότητα, όμοιες σκηνές βίας και εξολοθρεμού, για να σου θυμίζουν πως και το σήμερα είναι συνέχεια του χθες.  Το μόνο χρέος σου λοιπόν είναι να θυμάσαι και να μάχεσαι.

ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

30 ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ 

Κάθε φορά που μια σταξιά χρώματος έρχεται και πέφτει πάνω στον καμβά κι όταν αυτό δέσει με όλα τα πράγματα που είναι γύρω μου,  αισθάνομαι τελείως άλλος άνθρωπος. Νιώθω μυριάδες φωνές να κυκλοφορούν μέσα  μου , να τραγουδάνε, πράγματα που μου δίνουν κι εμένα μία συγκίνηση. Τότε καταλαβαίνω ότι κι ο ορίζοντας ο δικός μου, αλλά και η προσπάθειά μου να πλατύνω τον ορίζοντα όλου του κόσμου ή των ανθρώπων, που βλέπουν  τους πίνακές μου, ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό πετυχαίνεται.

ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

«…ΜΙΑ ΣΤΑΞΙΑ ΧΡΩΜΑΤΟΣ…»

Ας αφήσουμε για λίγο τα προβλήματα της ζωής μας κι ας βγούμε από τις σκέψεις μας και την αυτοαπορρόφησή μας, για να αισθανθούμε και να εμπνευστούμε από  τα λόγια του Μεγάλου Καλλιτέχνη και Πνευματικού Ανθρώπου. Ένας διανοούμενος, ένας αυθεντικός άνθρωπος  χάθηκε, αλλά προτού χαθεί μέσα από την πορεία του και την ενόρασή του μας είπε κάποια πράγματα, μέσα από τους δικούς του κώδικες και τα δικά του σημεία αναφοράς. Μέσα από τον τρόπο που εκθέτει την ψυχή του, είτε με το έργο του είτε με το λόγο του, καθώς με πλέρια ελευθερία και γνήσια βιωματική έκφραση μας καταθέτει τον πόνο του και τον καημό του, μας μαθαίνει που τελειώνει το ατομικό και που αρχίζει το συλλογικό ή το αντίστροφο.

Πρώτα θα πλατύνω, λέει ο διανοούμενος καλλιτέχνης, το δικό μου ορίζοντα με μια σταξιά χρώματος, που έρχεται και πέφτει πάνω στον καμβά και μετά θα πλατύνω τους ορίζοντες του κόσμου. Για την ακρίβεια, τη στιγμή που ο ίδιος μεταμορφώνεται σε έναν τελείως άλλο άνθρωπο, ακούει και μυριάδες φωνές μέσα του να τραγουδάνε, κάτι που τον συγκινεί. Δημιουργεί και μεταμορφώνεται και αυτό απελευθερώνει στην ψυχή του μία αίσθηση κοινωνικής ευθύνης απέναντι στις μυριάδες φωνές που τραγουδάνε μέσα του. 

Έτσι ο καλλιτέχνης  συγκινείται  και καθώς σμίγει το ατομικό με το συλλογικό, δηλαδή καθώς σμίγει ο γνήσιος αυθεντικός εαυτός του δημιουργού με το κοινωνικό, συνυφαίνεται το προσωπικό με μια αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, που τελικά θα γίνει το αγκωνάρι της ατομικής εξέλιξης, που είναι δυνατόν να επιδράσει και στην κοινωνική.  Πρώτα μεταμορφώνεται το άτομο και μετά σμίγει με την κοινωνία του για να μεταμορφώσει και την κοινωνία του μέσα από το έργο του και την προσωπική του πορεία. 

«ΤΟ ΜΟΝΟ ΧΡΕΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΧΕΣΑΙ»   

Ναι, να θυμάσαι τις πληγές σου και να αντιστέκεσαι στην ψυχική καθήλωση, στην οπισθοδρόμηση, που είναι το αντίθετο της ψυχικής μεταμόρφωσης, καθώς επίσης να θυμάσαι τα γεγονότα, αλλά να αντιστέκεσαι, να μάχεσαι στην κοινωνική οπισθοδρόμηση, που είναι το αντίθετο της κοινωνικής αναμόρφωσης,  μας λέει ο μεγάλος καλλιτέχνης και πνευματικός άνθρωπος. 

Ας γίνει, λοιπόν,  το έργο του η κινητήρια δύναμη της σκέψης και του πνεύματος αυτού του κόσμου,   κι ας πάρει μια σημαντική θέση μέσα στην κοινωνία των πνευματικών ανθρώπων και επομένως πνευματικών οδηγών, που τόσο πολύ έχει ανάγκη αυτή η απροσδιόριστη εποχή,  αλλά, πρωτίστως, ας πάρει μία θέση μέσα στην καρδιά μας, όπως αρμόζει σε κάθε γνήσιο διανοούμενο καλλιτέχνη. 

Στίχοι : Μιχάλης Γκανάς
Μουσική : Δημήτρης Παπαδημητρίου
Ερμηνεύει ο Δημήτρης Μητροπάνος